پیام مدیر عامل آفتاب تجارت سامان به مناسبت روز درختکاری: درخت به عنوان مظهر زیبایی و حیات، نقش اساسی در زندگی سایر موجودات زمین دارد
در شرکت آفتاب تجارت سامان چندسالی است در 15 اسفند که مصادف با روز درختکاری است آیین روز درختکاری در محل پروژه پایانه فتح‌آباد خط یک متروی تهران برگزار می‌گردد. آفتاب تجارت سامان بعنوان پیمانکار شرکت بهره‌برداری راه‌آهن تهران و حومه مجری روز درختکاری است.
روز درختکاری
درخت به‌عنوان مظهر زیبایی و حیات، نقش اساسی در زندگی سایر موجودات زمین دارد و بخش مهمی از نیازهای انسان را نیز برآورده می‌سازد. درختان را به‌عنوان ریه‌های زمین معرفی می‌کنند و در فرهنگ عامه نیز آن‌ها را نماد زندگی، رشد، بخشندگی، ایستادگی و پایداری می‌دانند. در بسیاری از نقاط دنیا، درختان مقدسی وجود دارند که با توجه به اعتقادات مردم، ارزش مضاعف یافته‌اند و به عنصری قابل‌احترام و در نگاه عموم، معجزه‌گر بدل شده‌اند.
از سوی دیگر، وجود درختان برای پاکسازی هوا، بقای زمین، تامین بخشی از خوراک، جلوگیری از سیل، ایجاد فضای سبز، القای حس آرامش و نشاط و مواردی از این دست، بسیار حائز اهمیت است. از این‌رو، درخت در نظر انسان‌ها جایگاه ویژه‌ای دارد و حدود ۱۵۰ سال است که روزی تحت عنوان «روز درختکاری» در تقویم رسمی اغلب کشورهای جهان به چشم می‌خورد. مردم در این روز با کاشت نهال در منازل، پارک‌ها، باغ‌ها و جنگل‌ها، روح و جان تازه‌ای به زمین هدیه می‌کنند.
در شرکت آفتاب تجارت سامان چندسالی است در 15 اسفند که مصادف با روز درختکاری است آیین روز درختکاری در محل پروژه پایانه فتح‌آباد خط یک متروی تهران برگزار می‌گردد. آفتاب تجارت سامان بعنوان پیمانکار شرکت بهره‌برداری راه‌آهن تهران و حومه مجری روز درختکاری است.
تاریخچه روز درختکاری
فستیوال‌های کاشت درخت از قدمت زیادی برخوردار هستند و بنا بر مستندات موجود، اولین فستیوال درختکاری در سال ۱۵۹۴ میلادی در اسپانیا برگزار شد و مکانی که آن روزها برای این کار در نظر گرفتند، هنوز پر از درختان لیمو است.
در چگونگی شکل‌گیری یک روز رسمی در سراسر دنیا به‌عنوان روز درختکاری، باید از جولیوس استرلینگ مورتون (J.Sterling Morton) سردبیر روزنامه‌ای در ایالت نبراسکای آمریکا نام برد که علاقه ویژه‌ای به درختان داشت. او تصمیم گرفت که این عشق و علاقه و در واقع، پیام خود درباره ارزش درختان را در میان مردم گسترش دهد. پیشنهاد برگزاری جشن روز درختکاری (Arbor Day) نیز توسط این فرد داده شد و این مراسم برای اولین بار در ۱۰ آوریل (۲۱ فروردین) سال ۱۸۷۲ میلادی در نبراسکا انجام گرفت و جوایزی نیز برای بیشترین درختان کاشته شده، به افراد حاضر در این جشن اهدا شد.
گفته میشود که در آن روز، بیش از یک میلیون درخت کاشته شد و پس از مدتی، این مناسبت را در آمریکا به آخرین جمعه ماه آوریل منتقل کردند. پس از این اقدام، سایر کشورها نیز تصمیم گرفتند که بر اساس آب و هوای منطقه خود، یک روز در سال را به کاشت درخت اختصاص دهند. اکنون بعد از گذشت یک‌و‌نیم قرن، این جشن به‌عنوان یک سنت جهانی در سراسر کره زمین شناخته میشود و مردم با کاشت نهال، آن را جشن می‌گیرند.
در ایران باستان از دیرباز علاقه به طبیعت و پاسداشت منابع طبیعی اعم از آب و خاک و درخت، مرسوم بود و ایرانیان در جشن‌های ویژه خود به کاشت درخت یا گیاهان مختلف می‌پرداختند. یکی از ۶ مرحله آفرینش در اوستا را آفرینش گیاه می‌دانند و در اغلب هنرهای ایرانی چون نگارگری و مینیاتور نیز درخت و گیاه، اهمیت خاصی دارند.
در نگاره‌های تخت جمشید و سایر آثار باستانی کشور، نماد سرو یا درخت به وضوح دیده میشود. علاوه بر آن، در طرح‌های پارچه‌‌بافی ایرانی، همواره نمادی از گیاه یا درخت به چشم می‌خورد؛ سرو خمیده که بعدها با عنوان ترمه شناخته شد، از آن جمله است. «استرابون» مورخ یونانی هم‌‌عصر اشکانیان در جایی می‌نویسد:
ايرانيان هميشه سوار بر اسب با تير و كمان يا زوبين يا فلاخن شكار ميكنند. بعد از ظهرها را عموما به درخت‌كاری، گياه دارويی چيدن و سلاح و افزار شكار ساختن می‌گذرانند.
در فرهنگ ایران باستان، همه افراد باید برای تولد فرزند خود درختی کاشته و به نام وی نامگذاری می‌کردند تا هر دو با هم رشد و نمو داشته باشند.
بر اساس فرهنگ ایران باستان که هنوز بین زرتشتیان رواج دارد، هر فرد موظف بود در زمان تولد فرزند خود، نهالی (اغلب سرو) در زمین بکارد و نام کودک را بر آن بگذارد تا هر دو با هم رشد کنند. تاکید بر درخت سرو از این جهت بود که از گذشته تا به امروز، این درخت به‌عنوان درختی همیشه سبز، جایگاه ویژه‌ای در میان مردمان ایران زمین دارد. سرو ۴۵۰۰ ساله ابرقو (ابرکوه) یزد که نزد برخی به سرو زرتشت نیز مشهور است، در کنار صدها سرو کهن دیگر در ایران، می‌تواند شاهدی بر این مدعا باشد.
علاقه و احترام ایرانیان به درخت و درختکاری را در آموزه‌های کوروش کبیر نیز می‌توان جست‌و‌جو کرد. چنانچه کوروش به هر مکانی وارد می‌شد، دستور به ساخت باغ و بوستان با درختان تنومند می‌داد که از آن با نام «پردیس» یاد می‌کنند. پاسارگاد را کهن‌ترین باغ ایرانی می‌دانند که الگوی چهارباغ را در معماری ایرانی ماندگار کرد و فردوسی در شاهنامه خود از باغ‌ها و مرغزارهای اطراف آتشکده فیروزآباد سخن می‌گوید.
مورخان یونانی بر این عقیده‌اند که از حدود سه هزار سال پیش، در اطراف خانه‌های اکثر ایرانیان باغ‌هایی بود که سرمشق سایر ملل جهان شد. واژه فارسی «پردیس» به‌معنای بهشت که اکنون در زبان‌های مختلف به‌صورت‌های متفاوت، اما با تلفظ تقریبا یکسان ادا میشود نیز از واژه پردیس نشات گرفته است. این واژه را در زبان عربی «فردوس» و در سایر زبان‌ها «پارادایز» می‌گویند.
